Chapter# 22 Co skrywają stare mury?

                                                           *Oczami Nialla*

Te miejsce nie podobało mi się ani trochę, od momentu, gdy tu przyjechaliśmy. I nie wierzyłem ani trochę, byśmy cokolwiek tu odnaleźli. No ale oni się uparli. Hazzę jeszcze zrozumiem, bo Lou był naszym kumplem, ale właściwie czemu Melissie tak na tym zależy?

- Co Wy tu robicie?? - odezwał się niski głos.

Obejrzeliśmy się w stronę wejścia i naszym oczom ukazał się młody chłopak stojący w progu. Był dość wysoki, miał kruczoczarne włosy i bursztynowe oczy. Jego ciemna karnacja była zwieńczeniem jego całego wyglądu.

- Chyba moglibyśmy się zapytać Ciebie o to samo. - rzekł spokojnie, aczkolwiek stanowczo Harry.
- Cóż, w zasadzie ja tutaj pracuję jako stróż, więc moja obecność jest tu jak najbardziej wskazana. - odpowiedział. - Czego nie mogę powiedzieć o Waszej. - dodał, unosząc kąciki ust do góry.
- Przepraszamy. - szepnęła słodko Mel.

Chłopak momentalnie spojrzał na naszą towarzyszkę. Z kolei dziewczyna zbliżyła się powoli do niego i, posyłając mu uroczy uśmiech, powiedziała.

- Wiemy, że nie powinniśmy tak po prostu tutaj wchodzić, ale nie mieliśmy kogo poprosić o pomoc. Widzisz chciałam tu przyjechać, by wyjaśnić pewne rzeczy. - tłumaczyła, wdzięcząc się przed nim jak Maria Antonina. - Ale sama nie dam rady... Może zechcesz mi pomóc?

Nieznajomy przyglądał się Melissie, po czym łypnął na nas swoimi oczami i z powrotem zwrócił się do dziewczyny, zgadzając się na jej prośbę. Jej sztuczki podziałały.

~Dobra robota Mel.~


- No dobra, to teraz gadać, o co chodzi. - odezwał się ciemnowłosy, jednocześnie wskazując na ławkę, byśmy usiedli.

- Yyy... - jęknęła Mel.
- Zain. Mów mi Zain.
- Zatem Zain. - rzekła mysiooka. - Zapewne wiesz o tragedii, która miała tu miejsce trzy lata temu. Chłopakiem, który tu zmarł była bliska mi osoba. Chciałabym coś się dowiedzieć o tamtym dniu... Zrozumieć.
- A co tu do rozumienia mała? - prychnął Zain. Chłopaki się zabawili i jeden z nich przegiął. Tyle.
- Lou nie był taki. - syknął Hazz. Zawsze tak reagował, gdy ktoś źle mówił o Tomlinsonie.
- Czyżby? -  spytał, nie kryjąc swego zadowolenia. Co za typ.
- Zrozum nas. - rzekła cichutko Mel. - Znaliśmy go bardzo dobrze. Wyczulibyśmy zmianę jego zachowania. Uwierz nam.. - mówiła, patrząc błagalnie w jego oczy.
-Zgoda. Co właściwie mogę dla Was zrobić?

                                                              *Oczami Louisa*

Zbyt długo siedziałem i użalałem się nad sobą. Oni się poświęcali dla mnie, a ja tak po prostu ich porzuciłem. Poza tym tęskniłem. Tak cholernie tęskniłem. Za nimi. Za Melissą. Moją słodką, kochaną księżniczką. Nie wiedziałem, kto kogo potrzebował bardziej. Wiedziałem jedno - muszę wrócić.

Nie zastanawiając się ani chwili dłużej, ruszyłem pędem w kierunku domu Mel. Kiedy wniknąłem do środka, zacząłem szukać dziewczyny. W pokojach było ciemno i cicho. I ani  śladu niebieskoszarych tęczówek. Jedyne, co zostało to porozrzucane stare artykuły. Wiedziałem, gdzie była. Beze mnie.

~Spóźniłem się.~

                                                           *Oczami Harry'ego*

Chociaż gościu działał na mnie, jak płachta na byka, starałem się zachować spokój i rzekłem.

- Pozwól się nam rozejrzeć.
- I może powiedz, jak wyglądały wieczory na obozie? - wtrąciła słodko Mel. Nie ukrywam, że nieco irytowało mnie jej zachowanie. A może byłem zazdrosny?

Mel z opowiadań Louisa wiedziała, którego domku szukać. Podała jego opis Zainowi, a ten zabrał ze sobą klucze. Wszyscy ruszyliśmy za nim. W międzyczasie Zain zaczął swoją opowieść.

-Każdy tu spędzał czas, tak, jak zazwyczaj się to robi. Teoretycznie nie można było wnosić tutaj alkoholu, ale dla obozowiczów nie był to żaden problem. - rzekł, ciesząc się głupkowato. - Wiem to dobrze, bo kiedyś sam przyjeżdżałem tu na wakacje. - dodał po chwili.

W końcu dotarliśmy do domku, w którym mieszkał Lou. Zain otworzył zamek i wszyscy weszliśmy do środka. W pokojach panował niesamowity bałagan i było czuć zapach stęchlizny.

- Nie wiem, czego chcecie tu szukać. Policja zabrała praktycznie wszystko. - odezwał się chłopak.

Spojrzałem na Melissę, widziałem determinację w jej oczach. Zapewne wiedziała, gdzie ma iść i czego szukać.  Była jak w kompletnym amoku. Ignorowała naszą obecność. Po prostu weszła do jednego z pomieszczeń i usiadła na łóżku. Udaliśmy się za dziewczyną i w ciszy obserwowaliśmy jej zachowanie.

                                                          *Oczami Melissy*

Siedziałam na czymś, co kiedyś służyło do spania i gapiłam się przed siebie. Kątem oka widziałam skupione i zdumione miny chłopców. Starałam sobie przypomnieć wszystkie słowa Lou i następnie przepleść je z historią Zaina, który wspominał, że rozpowszechnianie różnych świństw na dyskotekach było tu na początku dziennym...

Wstałam i zaczęłam ogarniać wzrokiem pokój, w którym niegdyś nocował Lou. Z tego, co wiem, Corwin mieszkał z nim i pokój miał naprzeciw jego. Coś mnie tknęło i zaczęłam przyglądać się łóżku, które zdawało się być powykrzywiane. Nic bardziej mylnego. Ono po zwyczajnie na czymś stało. Zbliżyłam się i odsunęłam je nieco od ściany. Zajrzałam za oparcie i znalazłam jakieś zawiniątko. Materiał wyglądał, jakby był wydarty z jakiejś koszuli. Ostrożnie chwyciłam pakunek i powoli go otworzyłam. Na wewnętrznej stronie skrawka znalazłam napis "HC"a przedmiotem skrywanym w szmatce okazała się fiolka po jakiś tabletkach. Widać śledczy nie zdołali zabezpieczyć wszystkich opakowań... Coś kazało mi zerknąć za owe oparcie jeszcze raz. Znalazłam starą bransoletkę z muliny.

- Gdzieś już ją kiedyś widziałam... - szepnęłam sama do siebie.
- To.. - jęknął Harry.
- Ja dobrze widzę?.. - rzekł Niall.

Spojrzałam na chłopców, którzy unieśli swe prawe nadgarstki do góry. Każdy miał identycznie plecioną bransoletkę, różniły się jedynie kolorami. Wtedy uzmysłowiłam sobie, że i Louieh taką nosił. Jego była czerwono- czarna, a ta spoczywająca w mej dłoni miała brązowo - czarny odcień. Chyba nie musiałam zgadywać, do kogo należała...

Zerwałam się na równe nogi i ruszyłam do pokoju znajdującego się naprzeciwko. Zaczęłam przerzucać porozwalane meble i natknęłam się na kilka podobnych "paczuszek". Na każdym był napis "HC".

- O co w tym wszystkim chodzi? - pytałam zbulwersowana.
- Stały klient. - rzekł ni stąd, ni zowąd Zain.
- Że co proszę?- wybałuszyłam na niego swoje oczy. Chłopcy także nie kryli zdziwienia.
- Jesteś tak mało rozumna, czy tylko udajesz? - parsknął szatyn. - Pamiętam dobrze typa. Powiedział, że zamierza bawić się jak najlepiej i zrobi wszystko, by rozkręcić swego kumpla. - powiedział oschle. - Dziwny był, ale dzięki niemu towar miał niezły obrót. - dodał po chwili.
- Pamiętasz go dobrze? - spytałam coraz bardziej roztrzęsiona.
- No raczej. - zaśmiał się zawadiacko. - Takiego pajaca nikt nie widział. Po każdej "kolejce" nieźle mu odwalało. Przyznaję, przy Corwinie nie można było się nudzić.
- C...Corwinie? - spytał niepewnie Niall. Biedak pewnie był przerażony, słysząc o "dokonaniach" kuzyna.
-Ta. - odpowiedział niedbale Zain. Masz napisane na tym skrawku. - powiedział, wskazując na zawiniątko. - Zawsze pisali inicjały osób, do którego to miało trafić.

~"HC"? "Harvey Corwin"... Cholera jasna... ~

Czułam jak tracę grunt pod nogami. Potem całkowicie straciłam świadomość. Obudziłam się już w aucie i jak się domyśliłam, jechaliśmy z powrotem do domu. Teraz coraz bardziej wątpiłam w niewinność Corwina... Chociaż chciałabym się mylić.

____________________________________________________________________
Chłopcy i Mel poznali chłopaka, który niegdyś również był obozowiczem Denver. Dowiedzieli się kilku faktów na temat ośrodka i poznali sekret Corwina. Co zrobią z tym teraz? Czy czeka ich konfrontacja z kuzynem Nialla? Czy prawda ujrzy wreszcie światło dzienne?

c.d.n.

P.S. Pewnie przykuło to Waszą uwagę, więc od razu wyjaśniam, celowo pisałam "Zain", nie "Zayn" ;)