Chapter #1 Powrót do życia.

Choć każdy z nas jest indywidualną jednostką, to pod pewnym względem niczym się od siebie nie różnimy. Choćby fakt, że każdy z nas darzy poszczególne miejsce uczuciem i wspomnieniami, których nie chce opuszczać. Ja też takie mam, przynajmniej tak myślałam. Do czasu.
Ale po kolei, kim właściwie jestem? Mam na imię Melissa i jestem 19letnią dziewczyną, która, mimo młodego wieku, ma na swym karku bagaż ciężkich doświadczeń.
Mieszkam z rodziną w małym, lecz uroczym domku na obrzeżach Londynu. Mieszkam...
Za parę godzin to zdanie będę wypowiadać w czasie przeszłym.. I choć będę tęsknić za naszym magicznym ogródkiem,za każdym drzewem, na które w dzieciństwie kochałam się wdrapywać, za iskierkami tańczącymi w salonowym kominku... To w głębi duszy cieszę się, że nie pozostaniemy tu ani jednej nocy dłużej.
Mam dość tego chorego miejsca, gdzie wszyscy patrzą na mnie z szyderczym uśmieszkiem, bądź wzrokiem politowania. Nie zniosę dłużej sztucznej litości, jaką darzą mnie "znajomi", czy najbliżsi sąsiedzi... Spytacie zapewne, dlaczego? Dlaczego przykuwam taką a nie inną uwagę? Cóż, odpowiedź, choć oczywista, nie przychodzi mi tak łatwo.
To miało miejsce 3 lata temu. Wraz z rodzicami postanowiliśmy zaszaleć i za zebrane oszczędności wyjechać na wakacje, które będziemy pamiętać do końca życia. Rzeczywiście takie się okazały, choć raczej nie o to chodziło. Organizacją wyjazdu zajął się pomysłodawca, czyli mój ojciec ( a nie wspomniałam, że wtedy zajmował całkiem niezłe stanowisko w jednej z londyńskich korporacji), który zaplanował nam pobyt krótko mówiąc w tropikach. Słoneczna pogoda, złota plaża parę kroków od apartamentu, egzotyczne lasy. Czy można oczekiwać większych atrakcji? Okazało się, że tak..
Zbliżał się dzień naszego powrotu, więc każdą wolną chwilę chciałam wykorzystać na spacery po plaży. Wstawałam wcześnie rano, by nacieszyć się widokiem wschodzącego słońca. Lecz tego ranka wstrząsnął mną inny widok... Zdziwiłam się, że pomimo wczesnej pory, nie było w pobliżu ojca ( co wywnioskowałam po idealnie zaścielonym łóżku - jakby się w ogóle nie kładł). Wyjrzałam przez okno i ujrzałam zarys jego sylwetki spoczywającej na leżaku po środku plaży. Zaśmiałam się w duchu, że poprzedniego wieczoru skosztował o jednego drinka za dużo i ruszyłam w jego stronę, by go obudzić. Lecz, gdy pierwsze promienie słońca, oświetliły ojcowskie ciało, zamarłam. Ono było...martwe. Mój ojciec nie żył... Na pierwszy rzut oka wyglądał na niewinnie drzemiącego mężczyznę, lecz zdradzał go zakrwawiony nadgarstek i nóż, który wbił się w piasek.
Nie wiem, co było bardziej czerwone: budzące się niebo, jego ręka, a może moje przeszklone oczy? Później pamiętam tylko krzyki, histerię i płacz matki.. A może mój? Potem powrót do domu i świadomość, że w naszej małej dzielnicy "wieści" się szybko rozchodzą... Miałam cholerne 16 lat, złamane serce i wiele pytań, sprowadzających się do jednego: dlaczego?
W późniejszym czasie żałowałam, że kiedykolwiek żądałam odpowiedzi na nie, bo okazało się, że ojciec miał wiele powodów, a raczej "grzechów", by targnąć się na własne życie. Toteż dzień, w którym mama oznajmiła, że się przeprowadzamy był dla mnie błogosławieństwem. Zerwę z przeszłością. Zacznę wszystko od nowa. Stanę się Melissą, jaką od dawna chciałam być.

-Jesteś już gotowa? Za chwilę ruszamy. Weź najpotrzebniejsze rzeczy a resztą zajmie się firma od przeprowadzek. - usłyszałam głos matki z dołu.
-Już schodzę. - Oznajmiłam na poczekaniu. Ostatni raz rozejrzałam się po swym pokoju, po czym zatrzasnęłam drzwi, zamykając za nimi pewien etap mojego życia, za którym nie będę tęsknić.

~Głowa do góry Mel. Czas w drogę.~